It Must Be Heaven

In zijn droogkomische drama’s speelt de Palestijnse filmmaker Elia Suleiman zelf steeds een zwijgzame, passieve man die met een verwonderde blik de vreemde toestanden om hem heen gadeslaat. Zo’n beetje als Buster Keaton in de stomme film. In It must be heaven ontvlucht hij Palestina om in het buitenland zowel een rustiger plaats als geldschieters voor zijn films te vinden. Maar al gauw beseft hij dat zijn geboorteland hem als een schaduw volgt en de belofte van een nieuw leven slaat al snel om in een absurde komedie. Overal waar hij komt treft hij Palestijnse toestanden aan. De hele wereld lijkt wel een microkosmos van Palestina geworden te zijn en veranderd in een gigantische politiestaat met een uitgebreid netwerk van controleposten en gewapende burgers die elkaar argwanend bespieden. Ook nu weer onderzoekt Suleiman in zijn film wat het betekent om Palestijn te zijn. In het buitenland blijkt dat vooral een dubbele buitenstaander te zijn die veel vooroordelen ontmoet. De alledaagse gebeurtenissen en toevallige ontmoetingen op zijn reis geven aanleiding tot een reeks burleske en surrealistische scènes waarin Suleiman vol donkere humor de absurditeit van onze huidige maatschappij aantoont.