In het weekend dat maandelijks gereserveerd is voor de eindredactie van ons Cinebergenblad werd ik door een stralende herfstzon verleid om een uurtje te gaan tennissen. Het wat oudere gezelschap op het terras van de club oogde vriendelijk, maar een lelijke aap schoot uit hun mouw toen zij hevig begonnen te fulmineren tegen “al die kunstenaars die met hun kladderwerk de zakkenvullers van onze samenleving zijn”. Mijn tegenwerpingen dat niet alles in ons leven op materiële waarde geschat kan worden en dat kunstenaars met hun kunst niet alleen de wereld mooier en transparanter kunnen maken,maar zelfs het leven van een mens kunnen veranderen, drong niet echt tot hen door.
En laat ik nou juist om deze redenen 15 jaar geleden met de te vroeg overleden Ruud Koning Cinebergen opgericht hebben. Aarzelend met één voorstelling in de week op een verzameling oude rieten stoelen lieten wij ons niet door de handelsgeest die ons land immer in de greep schijnt te houden afschrikken. Wij hadden een bescheiden ideaal en daarvoor hoefden wij geen materiële beloning te krijgen. Wij wilden de hartstocht voor de cinema, dat fenomenale medium dat meer dan welke kunstuiting ook raakvlakken vertoont met alle facetten van onze samenleving, delen met zoveel mogelijk mensen.Dat ideaal is verwezenlijkt, wat een godswonder mag heten in een land waar de cinema nog steeds te vaak als een veredelde kermisattractie wordt beschouwd.
Vijftien jaar na de oprichting trekken we jaarlijks bijna 20.000 toeschouwers naar onze reguliere voorstellingen. De talloze besloten extra voorstellingen georganiseerd voor scholen, universiteiten, buurtverenigingen, ideële organisaties als Amnesty en het Humanistisch Verbond en andere culturele instellingen, zijn daarbij niet eens opgeteld.

Daarnaast blijft Cinebergen Educatief aan de weg timmeren. Onlangs is er met leerlingen van drie scholen voor voortgezet onderwijs een heuse speelfilm gemaakt, hebben leerlingen van een basisschool aan een animatieproject gewerkt en staan er weer legio nieuwe projecten op stapel. Dat we ons niet tot jongeren willen beperken, bewijst De Filmclub die afgelopen maand zijn tweede jaargang is ingegaan. De interesse daarvoor is een extra stimulans om ook workshops voor volwassenen te entameren. Ons credo luidt immers dat wij onze bezoekers niet alleen passief van film willen laten genieten, maar ze ook willen aanzetten om zelf de camera ter hand te nemen. Dat dat initiatief zelfs professionele vruchten afwerpt, bewijst de derde tak, Cinebergen Producties, die,  grotendeels bemand met zelf opgeleide mensen, al een reeks documentaires en korte speelfilms op haar naam heeft staan.
Al dat moois kan niet verhullen dat ook Cinebergen het in onze verzakelijkte tijd moeilijk heeft. In enkele jaren tijd zijn wij geconfronteerd met een rigoureuze verbouwing, een nieuwe website en de aanstaande digitalisering, waaraan ook ons theater niet kan ontsnappen. En daar de gemeente onlangs besloten heeft de toch al minimale bijdrage te bevriezen, en wij, anders dan de overige filmtheaters in het land, een aanzienlijke huur voor onze locatie moeten ophoesten, hoeft het u niet te verwonderen dat het steeds weer passen en meten is om Cinebergen in stand te houden.
Een organisatie als de onze die bijna 90 vrijwilligers telt vereist enkele betaalde krachten. Wij kunnen ons net één betaalde coördinator veroorloven die twee en soms zelfs drie maal zoveel werkt als zij betaald wordt. Ook omdat sponsoren in deze tijd van laagconjunctuur niet rijk gezaaid zijn. Met als gevolg het gevaar van roofbouw dat op de loer ligt voor de vaste kern die Cinebergen schraagt.
Ik zelf vorm daar geen uitzondering op. Liever tel ik niet de uren die ik onbezoldigd aan Cinebergen opoffer, omdat het er elk jaar meer zijn. Het is een soort spagaat waarin ik me, niet anders dan het theater, bevind. Er is geen groter genoegen om het pad naar het mooiste filmtheater van het land af te leggen en daar in goed gezelschap steeds weer het beste van de wereldcinema te mogen bewonderen. Aan de andere kant zijn er op deze wijze zonder extra steun van buitenaf, grenzen aan de groei en aan je energie.
Rest me u te bedanken voor de liefde die u steeds weer toont voor Cinebergen. Want zonder uw steun hadden we dit derde lustrum nooit gehaald. En met uw steun gaan we hoopvol een vierde tegemoet!

Paul Hegeman