Manta Ray

Namen en plekken worden niet genoemd, maar de introductie ‘voor de Rohingya’ maakt duidelijk dat de drenkeling, gered door een Thaise visser, deel uitmaakt van het wellicht meest vervolgde volk ter wereld. Dat de zwaar gewonde vreemdeling niet kan praten, is symbolisch voor het feit dat de Rohingya geen stem hebben in hun lot. Dergelijke regelmatig terugkerende symboliek draagt bij aan de aangename ervaring van het sprankelende regiedebuut van de Thaise schrijver-regisseur Phuttiphong Aroonpheng.  Eerder zagen we mannen een graf delven. De visser was een van hen. Was hij betrokken bij sinistere praktijken? En probeert hij iets goed te maken door de gewonde man het leven te redden? “Ik wil het niet meer” horen we hem telefonisch zeggen. Even later is hij spoorloos verdwenen. Zijn ex-vrouw modelleert de vreemdeling vervolgens naar de visser. Diepere betekenissen van gebeurtenissen in de film worden duidelijk als de herstelde drenkeling in de Thaise mangroven en het bos eerdere sporen volgt van de man die hem het leven heeft gered. Mysterie en warme menselijkheid liggen ten grondslag aan Aroonphengs’ in Venetië bekroonde film, versterkt door hypnotiserend camerawerk en een dromerige geluidsband.